084. Mijn stad

Mijn Stad

 

In mijn herinnering denk ik altijd aan jou
mijn stad aan de haven waar ik zo van hou
Al die de botters zij aan zij, er was haast geen plaatsje vrij, je kon er lopen over plechten heen en weer
Achter de wal, de oude school met op de muur 'n gekrijte goal
waar de voetbaljeugd zich heerlijk kon vermaken
in het avondrood, speelden kinderen met 'n boot
in de stad waar ik zo van hou

Er was 'n herberg en 'n kroeg, waar de vissers al heel vroeg, praatten over visvangst soms met 'n stuk in de kraag
Er stond 'n kachel in de hoek en op de bar 'n trommel koek en het stonk er naar olie en naar teer
De mannen waren lang op zee, maar de opbrengst viel nooit mee en de meest wilde verhalen gingen rond
De mensen hadden het niet breed maar ze deelden lief en leed
in de stad waar ik zo van hou

Het kon spoken op 't IJsselmeer, de westenwind ging er tekeer,
iedereen was zeer begaan als een botter was vergaan
men richtte zich naar god, bij het toeslaan van het lot
het geloof gaf je de kracht om door te gaan
de hele stad in diepe rouw, iedereen kende de vrouw
die alleen achterbleef met al haar kinderen
en het kerkkoor zong van Bach, een mooi requiem die dag
in de stad waar ik zo van hou (solo)

Zelfs mijn herinnering aan jou zal vergaan
die stad, zoals ik het kende, zal niet langer bestaan
geen botter meer aan wal, visserij in verval
met weemoed denk ik aan jou terug
en achter de wal staat niet meer mijn oude school
waar ik me vroeger met mijn vrienden kon vermaken
over toen en mijn verdriet vat ik samen in dit lied
van de stad waar ik zo van hou